Xente podre...

Peor que caer en malas mans é coñecer a malas linguas. E aínda peor é caer nesas malas linguas.
Está claro que neste mundo hai mala xente, xente que terxiversa e que revolve as cousas para adaptalas só ao seu modo único de ve-las cousas. Quen pense diferente a eles está equivocado, e quen lles leve a contraria, é un inimigo. A min esa xente dame noxo. Xente que adula por diante e apuñala por detrás, xente podre por dentro. Xente que pon verbas na túa voz e que conta os teus secretos, xente coa que é mellor non toparse nunca na vida.

Honrade a Casa que soubo vencer a esta xente podre, pero envexade aquela que nunca o precisou.

Considero aos Tuata da Dana, os servintes máis fieis da Dana do Sidh Inframudo, xente destas características. Xente noxenta e rastreira, que pode adoptar múltiples formas para acadar as súas metas, pero que sempre son o que son: xente podre por dentro.

Este é só un dos posibles aspectos da elite de servintes do Deus oscuro do Sidh, a Dana. Son case deuses en vida, de grande poder, que viven nun pesadelo en vixilia, coa existencia pasando ante eles coma un soño terrible. Son inmortais, e levan escravizados dende o Tempo das Lendas. Poucos son os que os teñen visto, escasos os que loitaron con un e aínda menos os que teñen sobrevivido a ese enfrontamento. Algúns permanecen eóns en vaíñas en lugares ocultos do Sidh Inframundo, custodiados polos fomoriáns máis fieis. Cando espertan augúranse tempos de grande tristura para os guéghel. Disque canta máis xente haxa esperta no Mundo, máis probabilidades hai de que esperte un Tuata... por iso as nais dinlle aos seus fillos "durme, pequeno, durme, ou os Tuata espertarán".

Cecáis todo son contos dos lusóns.